Maliliit na Hakbang Tungo sa Kinabukasan

Ourlad Alzeus G. Tantengco

MP10 WFW1 1:00-2:30 PM

Dagli

Unti-unti nang hinihila ng grabidad ang talukap ng aking mga mata. Bakas sa aking sulat kamay na nawawala na sa linya ang antok na aking nararamdaman. “Wala pa din ang inay”. Wala ng pag-asang maabutan ko pa siya. Hinintay ko nalang na maubos ang apoy sa mitsa ng gasera at ako ay tuluyan nang natulog at nagpahinga.

Kinabukasan, habang nahihimlay pa ang buong kabahayan ay gising na ang nanay at abala sa paghahanda ng pagkain. Matapos ay nagpalit siya ng uniporme at marahang pumasok sa aming silid. Nagpanggap akong natutulog pa. Nadama ko ang pagdampi ng kanyang nanunuyong labi sa aking pisngi. Nagmamadaling umalis ang nanay at animo’y nakikipaghalinhinan sa pagsilip ng araw sa silangan.

Nasanay na rin ako sa aming sitwasyon. Daratnan kami ng nanay na tulog na at lilisan siya ng aming tahanan na kami ay nanaginip pa. Isang gabi, hinintay ko ang pagdating ng inay at tinanong siya. “Inay, bakit po kailangan pa ninyong magtrabaho sa kabundukan gayong mas maginhawa ang buhay sa lungsod”. Sandaling katahimikan. Nabasa ko ang lungkot sa mukha ng nanay. Hindi na ako naghintay ng sagot. Pumasok na lamang ako sa aking silid at natulog.

Ang pagtatanong kong iyon ang nagbigay daan upang lalo kong maintindihan ang propesyon at responsibilidad niya bilang edukador ng ating bayan. Hindi salita ang isinagot ng inay sa aking katanungan bagkus ay isinama niya ako sa kabundukan na kanyang pinupuntahan.

Maaga kaming umalis ng tahanan ng nanay upang maglakbay patungo sa pinagtuturuan ng inay. Naroon ang magkahalong kaba at pananabik sa aking puso. Habang binabagtas namin ang baku-bakong daan ay nakaramdam ako ng kakaibang kahapuan. Kinailangan pa naming sumakay ng bangka sapagkat mataas ang tubig sa ilog gawa ng nakaraang malalakas na pag-ulan. Matapos ang mahigit tatlong oras na paglalakbay ay narating din namin ang lugar na pinagtuturuan ng inay. Maliliit at gawa sa pawid ang mga kabahayan. Isang komunidad na malayung-malayo sa urbanidad ang sa ami’y tumambad.

Natanaw rin sa malayo ang mga batang marahang naglalakad. Matamlay at mukhang kulang na kulang sa sustansya. Sa pagmamasid sa kanilang maliliit na hakbang, sumagi sa aking isipan ang isang katanungan. Kasabay kaya ng maliliit at mabagal nilang paglalakad ang usad-pagong na kaunlaran sa kanilang bayan? Hindi ko alam ang kasagutan ngunit ayokong isipin na ganoon nga ang kanilang kahihinatnan.

Bago nagsimula ang inay sa kanyang pagtuturo ay nagtungo muna siya kasama ang ilang mag-aaral sa likod ng paaralan. Kumuha sila ng ilang dahon ng saging. Walang kwadernong papel na magagamit ang mga bata kaya dito sila sumusulat gamit ang kapirasong uling.. Nalungkot ako. Gusto kong umiyak. Naawa ako sa sitwasyon ng mga batang Manobo. Halo-halo ang tinuturuan ng inay. Iba-iba rin ang kanilang edad. Ngunit nakita kong iisa ang kanilang pagnanais na makamit ang karunungang maghahatid sa kanilang mumunting bayan ng kaunlaran. Nakita ko ang pag-asa sa kanilang mga mukha.

Mabilis na lumipas ang oras. Madilim na rin ang paligid nang lisanin naming ang tahanan ng mga Manobo. Kasabay ng aming mabibilis at maliliit na hakbang pauwi sa aming tahanan ay ang pag-asang mabilis ding makakamit ng mga batang Manobo ang kaunlarang kanilang pinakaaasam. Hindi man ngayon o bukas, marahil nalalapit na ang itinakdang oras ng Maykapal para sa mga Manobong naninirahan sa kabundukan. At alam kong isa ang inay sa kasangkapang ginagamit ng Panginoong upang maisakatuparan ang nalalapit nilang pag-unlad.